ظاهر افراد اوتیسم!
- فلانی رو دیدی؟ اصلاً بهش نمیاد
- چی بهش نمیاد؟
- همین رفتارهای عجیب و غریبش دیگه
- کدوم رفتاراش؟
- تو تا حالا ندیدیش از نزدیک؟
- نه
- اصلاً به چشمات نگاه نمی‌کنه، همه‌چیو جدی می‌گیره، انگار اصلاً متوجه شوخی‌ها و استعاره‌ها و ضرب‌المثل‌ها نمی‌شه
- مشکلش چیه؟
- می‌گن وقتی بچه بوده تشخیص اوتیسم گرفته، کلاً تو دنیای خودشه
- ببخشید ولی این چه اشکالی داره؟
- چی؟
- همین که کسی تو دنیای خودش باشه و سرش تو کار خودش باشه!
دیالوگ‌های بالا برای کسانی که با اختلال اوتیسم سر و کار دارند، یا کسی از نزدیکان یا اطرافیانشان مبتلا به اختلال اوتیسم است، آشناست.
مبتلایان به اوتیسم از نظر ظاهری هیچ تفاوتی با بقیه‌ی افراد جامعه ندارند. و همین موضوع در مواردی برای آن‌ها و خانوادهایشان گران تمام می‌شود.
می‌پرسید چرا؟
برای پاسخ به این سؤال از شما می‌خواهم که در ذهن خود تصور کنید که در یک صف تقریباً طولانی در یک فروشگاه برای تسویه حساب ایستاده‌اید، اگر یک مادر به همراه فرزند خود که مبتلا به سندروم داون است در صف باشد و مدام بی‌قراری کند و سر و صداهایش مزاحم شما و بقیه‌ی افراد حاضر در فروشگاه شود، عکس‌العمل شما به عنوان یک فرد بزرگسال چه خواهد بود؟
در حالت عادی شما با مادر آن کودک همدردی خواهید کرد و حتی اگر نتوانید مشکل ماندن در صف انتظار را برای آن‌ها حل کنید، حداقل با لبخند خود به آن مادر احساس دلگرمی می‌دهید و از او می‌خواهید که نگران نباشد.
چرا با آن مادر همدردی می‌کنید و به او احساس دلگرمی می‌دهید و با لبخند به کودک نگاه می‌کنید و با او آرام حرف می‌زنید و مراعاتش را می‌کنید؟ چون از روی ظاهر او تشخیص دادید که او مشکلی دارد و سعی می‌کنید درکش کنید.
حالا تصور کنید در همان فروشگاه و در همان صف ایستاده‌اید و مادری دست کودکش را در دست دارد، کودکی که شما فکر می‌کنید هیچ تفاوتی با کودکان دیگری که در دور و اطرافتان می‌بینید ندارد، حالا این کودک شروع به داد و فریاد می‌کند، خودش را روی زمین می‌اندازد و با سر و صدا و جیغ و دادهایش اعصابتان را خرد می‌کند، چه اتفاقی می‌افتد؟
اگر شما آنقدر آرام و صبور باشید که چیزی نگویید، ناخودآگاه نگاه سنگین شما به سمت آن مادر خواهد رفت، و شاید با خودتان بگویید
چه مادرهایی پیدا می‌شوند،
نمی‌تواند بچه‌اش را آرام کند،
اگر دو روز او را دست من بدهد آدمش می‌کنم،
حالا تمام این‌ها را اضافه کنید به این‌که شما هیچ چیز درباره‌ی اوتیسم نشنیده‌اید و نمی‌دانید، و حتی اگر آن مادر برای شما توضیح هم بدهد قانع نمی‌شوید.
می‌بینید، در بهترین حالت یک کودک بی‌گناه و یک مادر بی‌گناه قربانی نگاه‌های بی‌رحمانه‌ای می‌شوند که در اثر نا آگاهی اتفاق می‌افتد.
اگر اطلاعاتمان را درباره‌ی اوتیسم بالا ببریم، کودکان اوتیسم و خانواده‌هایشان به دامن انزوا پناه نمی‌برند.
