منتظر ماندن برای کودک اوتیسم

منطق کودک اوتیسم در برابر خواسته‌هایش هم‌اکنون و همین‌جاست. یعنی هر آنچه را که می‌خواهد، باید در زمانی که تقاضا می‌کند در اختیار داشته باشد.

این مرحله در رشد کودکان عادی هم وجود دارد ولی به شدت گذرا و قابل تغییر است.

اما در کودکان دارای اوتیسم به دلیل عدم توانایی پیش‌بینی وقایع ادامه دار است. کودکان اوتیسم در برابر خواسته‌هایشان صبور نیستند به این دلیل که مفهوم منتظر ماندن را درک نکرده‌اند.

اگر از نقطه نظر کودک اوتیسم و با چشم‌های او به دنیا نگاه کنید، می‌بینید که انتظار  منتظر ماندن چندان قابل درک نیست.

اما مطلب مهمی که وجود دارد این است که  می‌توان منتظر ماندن را هم مثل سایر مهارت‌های اجتماعی که برای زندگی ضروری است، به کودکان و بزرگسالان اوتیسم آموزش داد.

ما معمولاً به دلایل اجتماعی از کودک می‌خواهیم که صبر کند، مثلاً می‌گوییم الان نوبت تو نیست، الان وقت غذاخوردن نیست، بعداً به پارک می‌رویم و …

تمام این خواسته‌ها که ما توقع داریم کودک اوتیسم بتواند آن‌ها را به خوبی درک کند و از پس انتظارات ما بر آید، منوط به درک مفاهیمی مثل زمان، آینده و نوبت است.

بنابراین کودک دارای اوتیسم نیاز دارد که مفاهیم زمان، آینده و نوبت را درک کند، در غیر این صورت او مرتب آشفته می‌شود و شما باید منتظر رفتارهای مشکل‌ساز از طرف او باشید.

برنامه‌ی آموزشی

برای شروع برنامه‌ی آموزشی، انتظار و منتظر ماندن را با موارد مورد علاقه‌ی کودک شروع نکنید.

سعی نکنید که منتظر ماندن را با فعالیت‌ها و اشیایی که انتظار کشیدن آن برای کودک دارای اوتیسم سخت است شروع کنید.

برای آموزش منتظر ماندن، باید منتظر فرصتی باشید که کودک از شما چیزی می‌خواهد و شما بعد از گفتن منتظر باش و چند ثانیه مکث خواسته‌ی او را برآرورده می‌کنید.

باید به یاد داشته باشید که در ابتدا زمان انتظار نباید از چند ثانیه بیشتر شود. اگر زمان انتظار برای کودک طولانی باشد به طور طبیعی او به روش‌های قبلی برای بیان خواسته‌اش برمی‌گردد.

در این مرحله هدف این است که کودک بداند با شنیدن کلمه‌ی منتظر باش چند لحظه‌ی بعد خواسته‌ی او اجابت می‌شود و این منتظر بودن اوست که منجر به دریافت پاداش می‌شود نه جیغ و داد و قشقرق به پا کردن.

برای این‌که بدانید چطور باید با قشقرق برخورد کنید اینجا را بخوانید.