روز جهانی اوتیسم
هر سال روز جهانی اوتیسم که میشود با خودم فکر میکنم چطور میشود رسالتم را در مورد اوتیسم و افراد مبتلا به اوتیسم تمام و کمال انجام بدهم.
اصلاً روز جهانی اوتیسم به نظر من یعنی روزی که همه باید تلاش کنیم تا جهانی داشته باشیم که تفاوتهای افراد دارای اوتیسم را به رسمیت بشناسد، جهانی که با اوتیسم مهربانتر باشد.
قبلاً هم در متون دیگری نوشتم که آمار اوتیسم در جهان طوری رو به افزایش است که انگار یک طوفان برزگ دارد به زمین نزدیک و نزدیکتر میشود و تنها راه مقابله با این طوفان قفط مجهز شدن به سلاح آگاهی و دانش دربارهی این اختلال است.
بنابراین همهی ما موظفیم اطلاعاتی هر چند ابتدایی و کم در مورد این اختلال داشته باشیم.
خوشحالم که این اسم تا اندازهای برای مردم شناخته شده و حالا عدهای زیادی از آدم ها را داریم که به محض شنیدن اسم اوتیسم، چشمهایشان را ریز نمیکنند و نمیگویند ((چییی؟))، اوتیسم دیگر چیست؟ و والدین یا خانوادههای افراد دارای اوتیسم از شنیدن همچین سؤال های پرتکراری خسته و درمانده خود را در میان همزبانها و هم وطنهایشان غریب و تنها احساس نمیکنند.
خوشحالم که تعداد زیادی از هنرمندان و ورزشکاران سفیر اوتیسم هستند.
خوشحالم که وقتی ۱۰ سال پیش کارم را شروع کرده بودم و مدام به درهای بسته میخوردم، ناامید نشدم و ادامه دادم، میدانم که رؤیای من روزی به واقعیت تبدیل خواهد شد و همهی ساکنین کرهی زمین اختلال اوتیسم را میشناسند و زندگی برای افراد دارای اوتیسم و خانوادههایشان دیگر سخت و طاقتفرسا نخواهد بود.
و خیلی زیاد خوشحالم که تعداد زیادی از خانوادههایی که فرزند مبتلا به اوتیسم دارند، به جای پنهان کردن فرزندشان و مشکلی که دارد، آگاهانه او را پذیرفتهاند و برای شادی کودکان خود تلاش میکنند.
هنوز هم کارهای بیشماری هست که باید انجام دهیم تا جامعهمان محیطی امن و مناسب برای رشد همه باشد، مخصوصاً کسانی که با ناتوانی، محدودیت یا تفاوتی به دنیا میآیند.
و در این راه میتوانیم خیلی زیاد روی کمک والدین و خانوادههای دارای فرزند اوتیسم برای آگاهی بخشی و اطلاع رسانی برای جامعه حساب کنیم.