خودآزاری

شمار اندکی از افراد دارای اوتیسم دارای رفتارهای آسیب رسان به خود هستند و این کار را با کوبیدن سر یا گاز گرفتن انجام می‌دهند.

تحقیقات زیادی بر روی داروی نلترکسون ( ترکسون ) برای جلوگیری از چنین رفتارهایی انجام شده است.

این دارو که معمولاً برای درمان مصرف بیش از اندازه هروئین استفاده می‌شود، از طریق بلوکه کردن فعالیت مواد تسکین‌دهنده‌ی خود مغز کار می‌کند.

تحقیقات مختلف و متفاوت انجام شده نشان می دهد که این دارو در کنترل رفتارهای شدید آسیب رسان به خود بسیار کارآمد بوده است.

رفتارهای مانند ضربه زدن با سر، گاز گرفتن خود و ضربه زدن به چشم خود را کنترل می‌کند.

در مطالعه‌ای که به کمک رول‌اند‌بارت و همکارانش در بیمارستان اماپندلتون‌برادلی در رود آیلند انجام شد، نلترکسون به گونه‌ی موفقیت‌آمیزی در دوره‌ی کوتاه مدتی برای شکستن حلقه‌ی آسیب رساندن به خود استفاده شد.

زمانی که برای بار نخست به فرد نلترکسون به فرد داده می‌شود، به دلیل اینکه فرد اقدام به تنظیم مواد تسکین‌دهنده‌ی خود می‌کند، رفتار آسیب رساندن به خود به گونه‌ موقت افزایش می‌یابد.

این دارو تأثیر مشابهی در اسب‌های نری دارد که شانه‌ی خود را گاز می‌گیرند، رفتار گاز گرفتن به گونه موقت افزایش می‌یابد و پس از آن اسب متوجه می‌شود که گاز گرفتن خود دیگر آن نتیجه‌ی مورد نظر را ندارد و باعث ترشح اندروفین نمی‌شود.

در هر دو گروه حیوانات و انسان‌ها روش‌های برگرفته از یکپارچگی حسی مانند ماساژ، کشیدن برس بر روی پوست و فشار عمقی می‌تواند گاهی بدون استفاده از دارو باعث کاهش رفتارهای آسیب رسان به خود شود.

استفاده از ویبراتور برای بخش‌هایی از بدن که فرد معمولاً به آن‌ها آسیب می‌زند نیز می‌تواند مفید باشد.

راه‌کارهایی برای درمان خودآزاری

خودآزاری دراکثر موارد می‌تواند درمان شود. این مشکل می‌تواند با روش های رفتاری مطلوب به طور صحیح اصلاح شود.

به هر حال خودآزاری خطرناک است و اصلاح و درمان آن آسان نیست.

هدف از درمان کاهش شدت خودآزاری است نه اینکه موقتاً مانع خودآزاری به طور فیزیکی یا شیمیایی شود.

عموماً اولین گام برای معالجه کنترل سلامت جسمی کودک توسط پزشک است تا در صورت وجود مشکل درمان شود، درمان دارویی باید مرتبط با خودآزاری باشد، در صورتی که خودآزاری بعد از درمان دارویی ادامه یابد باید برای رفتاردرمانی اقدام شود.

درمانگر در گام بعدی باید مطمئن شود که فرد از هر گونه پیامدهای زیان‌آور رفتار خودآزاری مراقبت و محافظت می‌شود، خواه پیش از درمان باشد و خواه در طول درمان.

یک شکل مراقبت نظارت مداوم و مناسب توسط یک نفر به عنوان ناظر بر رفتارهای شخص خودآزار است.

شخص مراقب ممکن است وظایف دیگری نیز داشته باشد، پس مسؤلیت باید بین چند نفر در گردش باشد، ضروری است که وقتی خودآزاری خطرناک می‌شود هر کس باید بداند چه مسؤلیتی در قبال فرد خودآزار دارد.

مراقبت فیزیکی از فرد خودآزار

شکل دیگری از مراقبت، مراقبت فیزیکی است ، چگونگی انجام آن بستگی به نحوه‌ی انجام خودآزاری دارد.

برای مثال، برای افرادی که سر یا بدنشان را به مبل می‌کوبند باید:

اتاق را به مبلمان نرم مجهز کنید.

اگر به پنجره ضربه می‌زنند: پنجره‌های پلاستیکی نصب کنید.

اگر نیشگون می‌گیرند: سطح پوست آنان را با مواد ژله‌ای مانند بپوشانید.

اگر سرشان را به جایی می‌کوبند: آن‌ها را به کلاه‌های ایمنی بالشتی مجهز کنید.

اگر نیشگون می‌گیرند یا چنگ می‌زنند: به آن ها دستکش بپوشانید.

نه در همه‌ی موارد بلکه در اکثر موارد شدید، هدف مهار کامل فرد خودآزار نیست.

برای مثال اگر شما دست فرد خودآزار را برای جلوگیری از گاز گرفتن ببندید، او ممکن است دست بسته شده را برای ضربه زدن به سر استفاده کند، هدف اصلی مراقبت از فرد خودآزار در زمانی است که او در انجام هر گونه حرکتی آزاد است.

این به شخص اجازه می‌دهد که آزاردانه رفتار کند، یاد می‌گیرد که خودآزاری نکند و پاسخ مناسب‌تری ارائه بدهد.

همچنین یاد می‌گیرد در ه ردو وضعیت مناسب و نامناسب رفتارهای متفاوتی داشته باشد.

مشاهده‌ی رفتار و محیط

پس از معاینات پزشکی و درمان و اطمینان از مراقبت شخص، گام بعدی در ارتباط با خودآزاری، مشاهده‌ی فرد در موقعیت‌های مختلف و سنجش میزان خودآزاری در آن موقعیت‌هاست.

در طول این مشاهدات چندین نوع از اطلاعات باید گردآوری شود. اول مهم است که هر نوع خودآزاری با دقت شرح داده شود.

برای مثال کودکی ممکن است سرش را به جایی بزند، پایش را نیشگون بگیرد و دستش را در چشمش فرو کند، این ها انواع مختلف خودآزاری هستند.

دوم ثبت شود که هر نوع خودآزاری چند بار اتفاق می‌افتد، مثلاً انگشت در چشم کردن ممکن است بیست مرتبه در یک ساعت اتفاق بیوفتد!

و نهایتاً مهم است که شدت خودآزاری شرح داده شود.

سخن آخر اینکه برای ما قابل درک است که گروهی از افراد دارای اوتیسم که در سن بلوغ هستند ما را برای کنترل کردن رفتارهای خودآزاری که دارند به زحمت می‌اندازند و با توجه به  اینکه در این سن از کودک بودن تبدیل به زن یا مرد می‌شوند قطعا مدیریت رفتار آن‌ها سخت خواهد بود اما شما برای اینکه بتوانید بهتر به افراد دارای اوتیسم خدمت‌رسانی کنید باید در نظر داشته باشید که همیشه و همیشه باید در حال آموزش دیدن برای کمک به فرد دارای اوتیسم باشید.

تسلط به اعصاب خودتان و آرامش شما در لحظه می‌تواند از مهم‌ترین فاکتورها برای موفقیتتان باشد.