ارتباط چشمی در کودکان اوتیسم
ارتباط چشمی در کودکان مبتلا به اوتیسم از اولین علائم هشدار دهنده است که شما به عنوان والدین باید آن را جدی بگیرید.
تماس چشمی برای توجه؛ ارتباطات و اجتماعی شدن امری ضروری است. معمولاً نوزادان بین ۴ تا ۸ هفتگی تماس چشمی برقرار می کنند ؛نوزاد تازه متولد شده باید مراحل مختلفی را بگذراند تا بتواند در ۱۲ ماهگی مانند یک قرد بزرگسال ببیند.
عدم توانایی برقرار ی تماس چشمی تا قبل از یک سالگی؛ ممکن است دلایل مختلف دیگری داشته باشد؛ مثل مشکلات بینایی و انحرافات دیداری.
اگر نوزاد در شش ماهگی هیچ گونه تماس چشمی به شما به عنوان والدین خود ایجاد نکرد؛ باید در مورد این مشکل با یک فرد متخصص در زمینه ی اوتیسم مشورت کنید.
علائمی که با آن می توانید تماس چشمی را در کودک خود برسی کنید عبارتند از :
- کودک تمایل ندارد به والدینش نگاه کند.
- کودک چهره های آشنا را تشخیص نمی دهد.
- وقتی والدین ترکش می کنند کودک گریه نمی کند.
- معمولاً از گوشه ی چشم نگاه می کند.
- از قرار گرفتن در حضور غریبه ها مضطرب نمی شود.
- در دنبال کردن اشیا با چشم مشکل دارد.
پژوهش های اخیر نشان می دهد که کودکان مبتلا به اوتیسم برای اجتناب از برخی تحریکات مغزی که با نگاه کردن به چشم طرف مقابل ایجاد می شود؛ تمایلی به برقراری تماس چشمی ندارد نه صرفاً به خاطر اجتماعی نبودنش.
برای تقویت تماس چشمی هرگز کودک را مجبور نکنید به چشمان شما نگاه کند؛ بلکه شما می توانید از روش های بسیار ساده ای استفاده کرده و سعی کنید در قالب بازی توجه کودک را به خود جلب کنید. برخی از این روش های ساده در زیر بیان می شود.
بازی با بادکنک و حباب ساز
استفاده از نقاب های رنگی صورت
استفاده از اسباب بازی های موزیکال
استفاده از پر های رنگی و دالی بازی با آن
اغراق آمیز نشان دادن حالت های چهره
در فاصله ی بین ۸ تا ۱۲ ماهگی خزیدن نوزاد در هماهنگی بین چشم و دست و بهبود مهارت های بینایی بسیار مؤثر است.
مادران باید توجه داشته باشند که در زمان شیر دادن؛ به فرزندشان به او نگاه کنند ؛ او را نوازش کنند و به او لبخند بزنند؛ بایش آواز بخوانند و با او حرف بزنند. زیرا هورمون اکسی توسین که در زمان شیر دادن به کودک ترشح می شود می تواند باعث افزایش تماس چشمی در کودک شود.
ارتباط چشمی در کودکان اوتیسم
ارتباط چشمی در کودکان مبتلا به اوتیسم از اولین علائم هشدار دهنده است که شما به عنوان والدین باید آن را جدی بگیرید.
ارتباط چشمی برای توجه؛ ارتباطات و اجتماعی شدن امری ضروری است. معمولاً نوزادان بین ۴ تا ۸ هفتگی تماس چشمی برقرار می کنند ؛نوزاد تازه متولد شده باید مراحل مختلفی را بگذراند تا بتواند در ۱۲ ماهگی مانند یک قرد بزرگسال ببیند.
عدم توانایی برقرار ی تماس چشمی تا قبل از یک سالگی؛ ممکن است دلایل مختلف دیگری داشته باشد؛ مثل مشکلات بینایی و انحرافات دیداری.
اگر نوزاد در شش ماهگی هیچ گونه تماس چشمی به شما به عنوان والدین خود ایجاد نکرد؛ باید در مورد این مشکل با یک فرد متخصص در زمینه ی اوتیسم مشورت کنید.
علائمی که با آن می توانید تماس چشمی را در کودک خود برسی کنید عبارتند از :
- کودک تمایل ندارد به والدینش نگاه کند.
- کودک چهره های آشنا را تشخیص نمی دهد.
- وقتی والدین ترکش می کنند کودک گریه نمی کند.
- معمولاً از گوشه ی چشم نگاه می کند.
- از قرار گرفتن در حضور غریبه ها مضطرب نمی شود.
- در دنبال کردن اشیا با چشم مشکل دارد.
پژوهش های اخیر نشان می دهد که کودکان مبتلا به اوتیسم برای اجتناب از برخی تحریکات مغزی که با نگاه کردن به چشم طرف مقابل ایجاد می شود؛ تمایلی به برقراری تماس چشمی ندارد نه صرفاً به خاطر اجتماعی نبودنش.
برای تقویت تماس چشمی هرگز کودک را مجبور نکنید به چشمان شما نگاه کند؛ بلکه شما می توانید از روش های بسیار ساده ای استفاده کرده و سعی کنید در قالب بازی توجه کودک را به خود جلب کنید. برخی از این روش های ساده در زیر بیان می شود.
بازی‌هایی برای تقویت تماس چشمی
بازی با بادکنک و حباب ساز
استفاده از نقاب های رنگی صورت
استفاده از اسباب بازی های موزیکال
استفاده از پر های رنگی و دالی بازی با آن
اغراق آمیز نشان دادن حالت های چهره
در فاصله ی بین ۸ تا ۱۲ ماهگی خزیدن نوزاد در هماهنگی بین چشم و دست و بهبود مهارت های بینایی بسیار مؤثر است.
مادران باید توجه داشته باشند که در زمان شیر دادن؛ به فرزندشان به او نگاه کنند ؛ او را نوازش کنند و به او لبخند بزنند؛ بایش آواز بخوانند و با او حرف بزنند. زیرا هورمون اکسی توسین که در زمان شیر دادن به کودک ترشح می شود می تواند باعث افزایش تماس چشمی در کودک شود.
ارتباط چشمی در کودکان اوتیسم
ارتباط چشمی در کودکان مبتلا به اوتیسم از اولین علائم هشدار دهنده است که شما به عنوان والدین باید آن را جدی بگیرید.
ارتباط چشمی برای توجه؛ ارتباطات و اجتماعی شدن امری ضروری است. معمولاً نوزادان بین ۴ تا ۸ هفتگی تماس چشمی برقرار می کنند ؛نوزاد تازه متولد شده باید مراحل مختلفی را بگذراند تا بتواند در ۱۲ ماهگی مانند یک قرد بزرگسال ببیند.
عدم توانایی برقرار ی تماس چشمی تا قبل از یک سالگی؛ ممکن است دلایل مختلف دیگری داشته باشد؛ مثل مشکلات بینایی و انحرافات دیداری.
اگر نوزاد در شش ماهگی هیچ گونه تماس چشمی به شما به عنوان والدین خود ایجاد نکرد؛ باید در مورد این مشکل با یک فرد متخصص در زمینه ی اوتیسم مشورت کنید.
نشانه‌های تماس چشمی ضعیف
علائمی که با آن می توانید تماس چشمی را در کودک خود برسی کنید عبارتند از :
- کودک تمایل ندارد به والدینش نگاه کند.
- کودک چهره های آشنا را تشخیص نمی دهد.
- وقتی والدین ترکش می کنند کودک گریه نمی کند.
- معمولاً از گوشه ی چشم نگاه می کند.
- از قرار گرفتن در حضور غریبه ها مضطرب نمی شود.
- در دنبال کردن اشیا با چشم مشکل دارد.
پژوهش های اخیر نشان می دهد که کودکان مبتلا به اوتیسم برای اجتناب از برخی تحریکات مغزی که با نگاه کردن به چشم طرف مقابل ایجاد می شود؛ تمایلی به برقراری تماس چشمی ندارد نه صرفاً به خاطر اجتماعی نبودنش.
برای تقویت تماس چشمی هرگز کودک را مجبور نکنید به چشمان شما نگاه کند؛ بلکه شما می توانید از روش های بسیار ساده ای استفاده کرده و سعی کنید در قالب بازی توجه کودک را به خود جلب کنید. برخی از این روش های ساده در زیر بیان می شود.
بازی با بادکنک و حباب ساز
استفاده از نقاب های رنگی صورت
استفاده از اسباب بازی های موزیکال
استفاده از پر های رنگی و دالی بازی با آن
اغراق آمیز نشان دادن حالت های چهره
در فاصله ی بین ۸ تا ۱۲ ماهگی خزیدن نوزاد در هماهنگی بین چشم و دست و بهبود مهارت های بینایی بسیار مؤثر است.
مادران باید توجه داشته باشند که در زمان شیر دادن؛ به فرزندشان به او نگاه کنند ؛ او را نوازش کنند و به او لبخند بزنند؛ بایش آواز بخوانند و با او حرف بزنند. زیرا هورمون اکسی توسین که در زمان شیر دادن به کودک ترشح می شود می تواند باعث افزایش تماس چشمی در کودک شود.
یکی از راه‌های تقویت تماس چشمی استفاده از حمایت‌های بصری برای آن‌هاست. برای اطلاع بیشتر از حمایت‌های بصری می‌توانید اینجا را مطالعه کنید.
