بنویس برای اوتیسم

من امروز می‌خواهم از تو خواهش کنم که بنویسی، لطفاً یک قلم و کاغذ بردار و بگذار کنار دستت تا بعد از خواندن این متن به سراغشان بروی و کارت را شروع کنی.

می‌پرسی کارت چی هست؟ کار تو این است که یک نامه بنویسی، یک نامه برای اوتیسم، یعنی فکر کن اوتیسم یک شخصیت است و تو می‌خواهی برای این شخص نامه بنویسی.

نترس و بنویس

این نامه‌ی تو قرار نیست جایی منتشر شود و قرار نیست که چندین منتقد ادبی بنشینند و با لحن گزنده‌ای که تو دوست نداری نوشته‌های تو را نقد کنند، پس نترس و بنویس.

نوشتار درمانی

مدت‌ها پیش مطلبی تحت عنوان نوشتار درمانی منتشر کردم، یادم هست که آن زمان تازه کرونا، این پدیده‌ی تلخ به جان دنیا افتاده بود، و من برای فرار از ترس، ترس از دست دادن عزیزانم که هنوز هم با من است به نوشتن پناه بردم.

در متنی که با عنوان نوشتار درمانی منتشر شد، از خانواده های عزیزی که مجبور هستند با این مهمان ناخوانده ( اوتیسم ) کنار بیایند و بپذیرند که فرزندشان تا آخر عمر قرار است متفاوت باشد و آموزش‌ها و درمان‌های خاص خودش را می‌طلبد، خواهش کردم که برای اوتیسم نامه بنویسند، امروز دوباره خواهشم را تکرار می‌کنم، بنویس برای اوتیسم.

بنویس برای همدلی

نامه‌هایی را که برای اوتیسم می‌نویسی می‌توانی برای خودت نگه داری، اگر هم خواستی می‌توانی برای من بفرستی تا بخوانمش و تا آنجا که می‌توانم به تو کمک کنم.

وقتی که تو می‌نویسی انگار مقدار زیادی خشم، اندوه، غم و انکار روی صفحه‌ی کاغذ می‌ریزد و تو می‌توانی کمر راست کنی و کمی نفس بکشی، اما نوع دیگری از نوشتن هم هست که باعث می‌شود تو از دیگران همدلی دریافت کنی و این که احساس کنی تنها نیستی و کسانی هستند که شرایطشان مشابه توست و می‌توانند به تو کمک کنند و راه عبور از پیچ‌وخم‌های زندگی با اوتیسم را نشانت دهند، باعث می‌شود سطح استرس تو به شدت کاهش پیدا کند.

و کم شدن استرس تو همان چیزی است که فرزندت به ان نیاز دارد، او نیاز دارد که تو آرام باشی تا بتوانی درمان، آموزش و برنامه‌های او را پیگیری کنی.

فضای مجازی بهترین جا برای انتشار این نوع از نوشته هاست، برای متن‌هایی که با هدف آگاهی رسانی به جامعه و البته همراه کردن دیگران با خود است.

اگر خواستی نوشته‌هایت را برای من بفرست.