متفاوت بودن همیشه به معنای نادرست بودن نیست

گاهی نگرش افراد عادی برای افراد دارای اوتیسم و خانواده‌هایشان آزار دهنده است.

یکی از افراد دارای اوتیسم حرف‌هایش را در غالب یک پست الکترونیک برای دکتر مارتا هربرت این‌گونه بیان می‌کند:

(( گاهی اوقات عصبانی می‌شوم، به این خاطر که به نظر می‌رسد تمامی سختی‌ها را در یادگیری روش‌های طرز فکر افراد عادی بر دوش تحمل نموده و سپس خودم را با رویه‌های آن مقایسه می‌کنم، تا با آن‌ها هم سطح باشم، اما آنان اغلب مرا به دلیل دارا نبودن تئور ذهنشان سرزنش می‌کنند.

فکر می‌کنم خوشایندتر باشد اگر افراد عادی این درک را داشته باشند که من به نوبه‌ی خود تئوری ذهن متعلق به خودم را دارم.

اگرچه چگونگی طرز فکر و واکنش من به وضعیت‌ها با طرز تفکر و واکنش‌های آنان متفاوت است، اما این دلیلی بر انسان نبودن من نیست، فقط مرا از دیگران متفاوت می‌کند.))

به جای این‌که افراد عادی سعی کنند تئوری ذهن متعلق به خود را به عنوان یک استاندارد صحیح به افراد درخود مانده بقبولانند، شاید بهتر و مفیدتر باشد تئوری ذهن یکدیگر را درک نموده و فرا بگیرند.

متفاوت بودن همیشه بد نیست و نااوکی هیگاشیدا یک فرد مبتلا به اوتیسم ژاپنی در همین زمینه می‌گوید:

بعضی وقت‌ها من به حال شما که قادر نیستید زیبایی‌های دنیا را به گونه‌ای که ما می‌بینیم ببینید غصه می‌خورم.

در واقع چشم‌انداز دنیا از دید ما باور نکردنی است، به طور یقین باور نکردنی…

شاید در جواب بگویید چشمانی که ما برای دیدن استفاده می‌کنیم برای همه به طور یکسان عمل می‌کند، درست است شما هم ممکن است دقیقاً مثل ما به چیزها نگاه کنید ولی مشاهده‌ی ما متفاوت است.

وقتی شما به چیزی نگاه می‌کنید به نظر می‌رسد که اول شی را به صورت کل می‌بینید و بعد از آن به جزئیاتش نگاه می‌کنید.

ولی برای افراد مبتلا به اوتیسم اول از همه بلافاصله جزئیات است که نمایان می‌شود و بعد از آن به تدریج جز به جز، تصویر کلی به شکل واضح و شفاف نمایان می‌شود، این که چه قسمتی از کل تصویر توجه‌مان را جلب می‌کند در وحله‌ی اول بستگی به تعداد چیزها دارد، این‌که زنگی زنده یا شکلی گیرا باشد، بعد از جزئیات است که توجه‌مان را جلب می‌کند و بعد به نوعی دلما آب می‌شود و نمی‌توانیم بر هیچ چیز دیگر تمرکز کنیم.

هر چیز زیبایی خاص خودش را دارد. افراد مبتلا به اوتیسم این زیبایی را می‌ستایند و به آن عشق می‌ورزند، گویی ستایش زیبایی موهبتی است که به ما داده شده است.

هر جا برویم و هر کار کنیم تک و تنها نیستیم، شاید به نظر برسد که با کسی نیستیم ولی ما همیشه همراه دوستان هستیم.

حرف‌های این دو فرد مبتلا به اوتیسم به ما می‌گوید که تفاوت همیشه بد نیست، بلکه این درک نکردن این تفاوت‌هاست که فاجعه است.