خواهران و برادران کودک اوتیسم

خواهرها و برادرهای کودکان مبتلا به اوتیسم

کمک کردن به خواهران و برادران کودکی که مبتلا به اوتیسم است؛ یکی از دغدغه‌های مهمی است که پیش روی والدین وجود دارد.

والدین باید به خواهران و برادران کودک اوتیسم؛ کمک کنند تا زندگی شادی داشته باشند و در عین حال بدانند که در قبال فرزند مبتلا به اوتیسم خانواده وظایفی نیز دارند.

لازم است که والدین همه‌ی اعضای خانواده را با حضور کودکی مبتلا به اوتیسم در جمع خود وفق دهند.

والدین باید در مقابل این‌که کودک مبتلا به اوتیسم آنان بیشتر نیاز به توجه و رسیدگی دارد؛ بسیار صبور و خویشتن‌دار باشند. و مراقب باشند که خواهران و برادران کودک اوتیسم نسبت به این موضوع حساس نشوند.

با توجه به این‌که نیازهای کودکان همواره در حال تعقییر است؛ توجه والدین به دو نکته لازم و ضروری است:

*تحت هر شرایطی باید به فرزندان خود عشق بورزید.

*جانب انصاف و بی طرفی را رعایت کنید.

تلخ و شیرین حضور کودک اوتیسم در خانواده

چندین سال است که محققان به اهمیت و تأثیر حضور کودک ناتوان و یا کودکی با توانایی‌های متفاوت در زندگی خواهران و برادران سالم پی برده‌اند.

نتیجه‌ی این مطالعات حاکی از این است که داشتن کودک اوتیسم برای خواهران و برادران کودک؛ ترکیبی از تلخی و شیرینی است؛ زیرا متوجه می‌شویم که از طرفی حضور کودک مبتلا به اوتیسم در خانواده باعث شده‌است خواهران و برادران کودک اوتیسم؛ مهربان‌تر و دلسوزتر شوند و به درک عمیق‌تری نسبت به دیگران و تفاوت‌های آنان دست پیدا می‌کنند و همچنین به خاطر سلامت و توانایی‌های خود بیش از دیگران شکرگذار هستند.

و جنبه‌ی منفی قضیه می‌تواند این باشد که خواهران و برادران کودک اوتیسم با چالش‌های عاطفی رو‌به رو می‌شوند؛ مشکلی که سایر کودکان ندارند.

خواهران و برادران کودک اوتیسم مجبورند مثل پدر و مادرهای خود درگیری‌های عاطفی را تحمل کنند.

والدین با درک میزان احساسات خواهران و برادران کودک اوتیسم؛ می‌توانند به آن‌ها کمک کنند که خود را با کودک مبتلا به اوتیسم بهتر وفق دهند.

درک کردن واکنش‌های خواهران و برادران کودک اوتیسم

حضور کودک مبتلا به اوتیسم در خانواده؛ رقابت طبیعی بین خواهران و برادران را خدشه‌دار می‌کند و تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد.

وقتی نگهداری کردن یکی از فرزندان با سایر آنان متفاوت باشد؛ در این صورت رقابت میان آن‌ها برای کسب توجه والدین معنای دیگری پیدا می‌کند. حتی فهمیده‌ترین کودک نیز؛ عاقبت ممکن است به خاطر شرکت در جلسات درمانی و یا مقابله با طغیان رفتارهای عصبی؛ رنجیده خاطر شود.

واکنش خواهران  برادران کودک اوتیسم در قبال حضور کودک در خانواده همیشه یکسان نیست.

حسادت واکنش شایعی است که در میان خواهران و برادران کودک اوتیسم؛ وجود دارد. بعضی از خواهران و برادران کودک اوتیسم برای کسب رضایت والدین؛ به کودک مبتلا به اوتیسم توجه و محبت زیادی ابراز می‌کنند. و تعدادی از این خواهران و برادران کودک اوتیسم ممکن است رفتارهای کودک مبتلا را تقلید کنند؛ به عنوان مثال شب ادراری مشکلی است که به صورت تقلیدی در بین خواهران و برادران کودک اوتیسم دیده می‌شود. زیرا آنان گمان می‌کنند پرداختن به رفتارهایی که باعث جلب توجه والدین به کودک مبتلا می‌شود در مورد آنان نیز همان نتیجه را در پی خواهد داشت.

کودکانی که در سن دبستان هستند ممکن است احساسات ویژه‌ای را تجربه کنند؛ این کودکان ممکن است دردسرساز شوند و در خانه و مدرسه به جنگ و دعوا بپردازند؛ زیرا بر این باورند که توجه به رفتارهای منفی‌شان بهتر از بی‌توجهی به آنان است.

تعدادی از این خواهران و برادران کودک اوتیسم هم ممکن است تلاش کنند تا شخص ایده‌الی برای والدین خود باشند؛ آنان در حقیقت می‌خواهند به گونه‌ای نقص خواهر یا برادر خود را در خانواده جبران کنند.

در دوره‌ی نوجوانی خواهران و برادران کودک اوتیسم؛ ممکن است به خاطر ارتباط داشتن با کسی که رفتارهای متفاوتی دارد خجالت‌زده و یا شرمنده شوند. وقتی آنان با شرایط موجود مبارزه می‌کنند؛ احساس می‌کنند خواهر یا برادر اوتیسم آن‌ها یک باری است که بر دوش آن‌ها نهاده شده است. و تصور کنند که حضور این کودک مسؤلیتی را بر آنان تحمیل کرده‌است.

در این شرایط خواهران و برادران کودک اوتیسم که خود در سن نوجوانی هستند؛ نمی‌دانند که چطور باید بر اوضاع نظارت کنند.

وقتی خواهران و برادران کودک اوتیسم به خاطر حضور کودک در خانواده خجالت‌زده یا عصبانی می‌شوند؛ احساسان متضادی در درونشان شکل می‌گیرد؛ شرایط در این زمان به گونه‌ای است که حتی ممکن است آن‌ها خود را به خاطر سلامتی‌شان مقصر بدانند و احساس گناه کنند.

به طور طبیعی خواهران و برادران در مقابل یکدیگر دامنه‌ای از احساسات را بروز می‌دهند. مطالعات نشان می‌هد که اگر فرزندان جنسیت یکسانی داشته باشند و فاصله‌ی سنی آنان حدود چهار سال باشد؛ به احتمال زیاد ارتباطی پر تنش خواهند داشت؛ به این معنا که احتمالاً بیشتر باهم درگیر خواهند شد.

اگر خواهران و برادران جنسیتی متفاوت داشته باشند و فاصله‌ی سنی‌شان بیش از چهار سال باشد؛ روابط خشونت‌آمیز کمتری نشان خواهد داد.

با همه‌ی این اوصاف چنین ارتباطاتی به خلق و خوی کودک؛ ساختار خانواده و تجارب زندگی بستگی دارد. حتی با وجود این همه گوناگونی والدین می‌توانند این احساسات را پیش‌بینی کنند و اقدامات پیشگیرانه را در نظر بگیرند. به این صورت والدین مطمئن خواهند شد که فرزندانشان ارتباط سالم‌تر و درست‌تری را با خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم خود خواهد داشت.

اگر می‌خواهید می‌خواهید پیشنهادهایی را برای سالم‌تر کردن روابط فرزندان سالم خود با کودک مبتلا به اوتیسم خود؛ مطالعه کنید این‌جا کلیک کنید.

برگرفته از کتاب کلیدهای رفتار با کودک اوتیسم

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

پیمایش به بالا